Κάλλιο πέντε και στο χέρι . Συνέπεια! Επιμονή! Διάρκεια!

O Γιάννης ο Παπακώστας είπε: ΄΄ Ναιιιιιιιιιιι ρε Σταύρακα ,!!!!!!!!!

Αφού το έβγαλες και φέτος που ήσουν τραυματίας και με λίγα χιλιόμετρα δεν σταματάς πουθενά,,,,,ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ !!!!…..

 

 

΄΄. Φίλε Γιάννη καλύτερα να σταματήσω τώρα που μπορώ παρά να έρθει η στιγμή που θα με σταματήσει ……παραφράζοντας μία κουβέντα που άκουσα αυτό το καλοκαίρι από τον αδερφό της γυναίκας μου Βασίλη Γέσιο  ΄΄καλύτερα να σε ρωτάνε γιατί σταμάτησες παρά να σε ρωτάνε γιατί δεν σταμάτησες΄΄ .Έχω τρέξει το Σπάρταθλο το 2013 -2014 -2015 -2017. Δεν είχα την τύχη να κληρωθώ  το 2016 το 2018 και το 2019 ενώ είχα δηλώσει συμμετοχή.  …….βλέπεις οι δρομείς είμαστε ένα νόμισμα με δύο όψεις οι Ελίτ  δρομείς στους οποίους δεν ανήκω και οι ερασιτέχνες δρομείς στους οποίους φυσικά ανήκω. Ακόμα και στους ερασιτέχνες δρομείς υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις πού για λόγους τιμής ή για λόγους οι οποίοι είναι γνωστοί με απόφαση  από το διοικητικό συμβούλιο του Σπάρταθλου μπορείς να συμμετάσχεις.

Το 2020 ήταν μία πολύ περίεργη χρονιά για τον παγκόσμιο χάρτη λόγω του κορονοϊού το ίδιο Φυσικά και το 2021 lockdown άνθρωποι στις εντατικές ένας παγκόσμιος χαμός…….

 Να βγαίνεις για τρέξιμο μόνο μία ώρα την ώρα που κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας περνούσαν δύσκολα είτε με τον κορονοϊό αλλά είτε και με όλα τα άλλα τα προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα…….εμείς κάνουμε την τρέλα μας θέλαμε να βγαίνουμε να τρέχουμε μία ώρα με μηνύματα SMS και πολλά άλλα πράγματα γνωστά σε όλους……

Χαίρομαι τους δρομείς οι οποίοι μπορούν και απομονώνουν όλα τα προβλήματα και εστιάζουν μόνο στο στόχο τους και μόνο στο τρέξιμο είμαι ερασιτέχνης και δεν μπορώ να εστιάσω μόνο στο τρέξιμο έχω αλληλοεπίδραση  με το περιβάλλον και επηρεάζομαι από αυτό ……..προσπαθώ φυσικά να το διαχειριστώ.

 

Πάμε λίγο πίσω όμως

Το αποτέλεσμα μετράει……. Χωρίς όμως να ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν η οικονομική κατάσταση ,η οικογενειακή κατάσταση ,το ωράριο εργασίας το είδος της εργασίας και πολλά άλλα….δεν είμαστε όλοι το ίδιο ,ούτε στην αφετηρία, ούτε κατά τη διάρκεια, αλλά ούτε μετά τον τερματισμό…….

Ξέρεις πως στοιχειώνει μια εγκατάλειψη έναν δρομέα ;

Ξέρεις πως το διαχειρίζεστε ο κάθε  ένας ξεχωριστά;

The winner takes it all……

Ο αγώνας για τον κάθε έναν από εμάς είναι ξεχωριστός και προσωπικός. Αθλητές με τον ίδιο προπονητή και στην ίδια ομάδα έχουν μεταξύ τους πάνω από 6 ώρες διαφορά τερματισμού ……….

 

Τι και αν δουλεύεις σε μια από τις πιο   επικίνδυνες δουλείες του κόσμου η επιλογή σου να τρέξεις σε αυτό τον αγώνα από πολλούς θεατές μπαίνει στο πρίσμα μόνο του αθλητή και όχι του πολυδιάστατου ανθρώπου.

 

Ένα από τα πρώτα πράγματα που συνειδητοποίησα ξεκινώντας το τρέξιμο είναι ότι θα πρέπει το τρέξιμο να αποτελεί χαρά και μέρος της καθημερινότητας μου μιας καθημερινότητας η οποία όμως είναι εντελώς διαφορετική από την πλειοψηφία. Προσπαθώ να κάνω το τρέξιμο μέρος της ζωής μου της οικογένειάς μου και του τρόπου του οποίου ζω και εργάζομαι έτσι κατάφερα να μπορώ να έχω Μία σταθερή απόδοση δρομική η οποία όμως βασίζετε στην ΤΡΕΛΑ .Για παράδειγμα πολλά καλοκαίρια ο ελεύθερος μου χρόνος ήταν σε άσχετες μέρες  12:00 το μεσημέρι με 18:00 Είναι αυτό που λέμε η χειρότερη ώρα  -νταλα ήλιο  - για να πάει κάποιος για τρέξιμο. Σταύρο Μη βγαίνεις να τρέξεις έλεγαν τα φιλαράκια θα κάνεις κακό και όχι καλό δεν είχαν άδικο αλλά δυστυχώς για εμένα ήταν η μόνη ώρα που μπορούσα να τρέξω με αποτέλεσμα να πρέπει να προσαρμόσω την προπόνηση μου έτσι ώστε να γίνει όσο πιο καλή μπορεί γίνει

Μετά από 12ωρες υπερωρίες Νύχτα τετραήμερα -πενθήμερα στο ρεπό σου τι προπόνηση να κάνεις;;;;Τη Δευτέρα θες να κοιμηθείς γιατί έχεις σχολάσει το πρωί να κοιμηθείς και 5 ώρες να δεις την οικογένεια να κάνεις προπόνηση που κανονικά με βάρδια και δωδεκάωρα θες 3 ήμερες να συνέλθεις ………. Ψηλά γράμματα για τους τρελούς ερασιτέχνες !!!!!

Και μετά πάλι απογευματινή βάρδια και δωδεκάωρα !!!!!!!

Το βιολογικό ρολόι πάει περίπατο……

Εργοφυσιολογία και Προπονητική στη βαριά βιομηχανία !!!!!!

Στατιστικές και μελέτες πάνε περίπατο…..

Τα μαθηματικά γίνονται η μόνη γλώσσα της αλήθειας…..

Σε μια εξίσωση διαφορετική για το κάθε ένα από εμάς.

Πολύ παραγοντικοί συντελεστές που για τους περισσότερους είναι άγνωστοι.

Εκτός και εάν είσαι τυχερούς και μιλάς από άλλη βάση…..του στυλ δεν τρέχουμε όταν έχει 40 βαθμούς υπό σκιά…..είμαι γιατρός ξέρω……….και κάτι τέτοια ….

Λες και δεν έχουν δικαίωμα να τρέξουν ηλεκτροσυγκολλητές, άνθρωποι που δουλεύουν σε χυτήρια, λιγνιτωρυχεία, υποσταθμούς ,λέβητες με καθημερινή θερμοκρασία ακτινοβολίας άνω των 50 βαθμών Κελσίου…..

Περνάτε έξω από τη Μοτορ Οιλ για 5 λεπτά και δεν μπορείτε να αναπνεύσετε…. φαντάζεστε να δουλεύατε εκεί έστω για μια βδομάδα………μετά η προπόνηση για το  Σπαρταθλο θα σας έμοιαζε με βόλτα στην Ακρόπολη.

if you know what i mean……..

 

Ποιος Μεσόκυκλος ποιος μικρόκυκλος ποιες ταχύτητες ;;;;;;;;;

Δεν είναι το ίδιο πενθήμερο 8ωρο Σ/Κ ρεπό ……….

Το 99% τα long run γίνονται  Σάββατο Κυριακή …….

 

Στο μακρινό 2012 ….κατάφερα να πάρω πρόκριση τερματίζοντας τον Ολύμπιο δρόμο Αρχαία Νεμέα - Αρχαία Ολυμπία, μαζί με το Γιάννη Παπακώστα και Γιώργο Τσαγκερά. Εκεί όμως γνώρισα το Δημήτρη Κρυστάλλη ο οποίος θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο στη πορεία μου προς το Σπάρταθλο. Να μην ξεχάσω να αναφερθώ και σε άλλους 3 φίλους που έπαιξαν και αυτοί έναν σημαντικό ρόλο  . Γιώργος Κρυστάλλης ,Στέργιος Αναστασιάδης, Δημήτρης Μπεσίρης.

 

Ο Δημήτρης Κρυστάλλης έγινε ο μέντορας μου στο Σπάρταθλο.

Εργομετρικές μετρήσεις, καρδιολογικά, αιματολογικά και διατροφικά πέρασαν από τα χέρια του και μαζί με τη βοήθεια του προπονητή του μου έδωσαν μια τεχνογνωσία - εμπειρία με μεγάλη ακρίβεια !!!!

Έτσι κατάφερα στη πρώτη μου εμφάνιση στο Σπάρταθλο 2013 να τερματίσω

Σε 33ωρες και 43 λεπτά σε τέλεια φυσική και ψυχική κατάσταση. Την ιδια ωρα στη Θεσσαλονίκη γνωστοί  μου έλεγαν ότι θα με καταπιεί ο αγώνας λόγω ότι δεν είχα εμπειρία στο χώρο παρα μόνο  1,5 χρόνο και μόνο 3 αγώνες. Με παρότρυναν να μην κατέβω στον αγώνα του 2013.

Ο Δημήτρης ήταν δίπλα μου στους Τερματισμού μου στο Σπάρταθλο 2013,2014,2015,2017.Καθε βήμα μου προς τον τερματισμό ήταν και ένα βήμα δικό του. Εάν και μετα το 2013 μου είχε πει τώρα μπορείς να πορευτείς μόνος αρκεί να είσαι συγκεντρωμένος σε αυτά που έχουμε πει. Στα μέσα Μαρτίου το 2018….κάτι έσπασε μέσα μου. Κάποιος ξερίζωσε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Από τότε ο Δημήτρης τρέχει μέσα μου σε κάθε βήμα μου ιδιαίτερα στο Σπάρταθλο.  Πολύτιμη πνευματική και δρομική κληρονομιά που οφείλω να σεβαστώ και να διαφυλάξω.

 

Έχω βοηθήσει αθλητές και αθλήτριες να ολοκληρώσουν  το Σπάρταθλο και να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα .Δεν το έκανα για τον συναθλητή – συναθλήτρια μου  το έκανα για μένα το έκανα για να αποδείξω στον εαυτό μου έμπρακτα ότι το Τρέξιμο είναι πολιτισμός και η Γνώση πρέπει να μοιράζεται!

Κάθε δρομέας ΄΄ταΐζει΄΄ έναν εγωισμό ….   <<καλό εγώ>> ή <<κακό εγώ>>>…….

 Θα ήθελα να κλείσει ο κύκλος της παρουσίας μου και τις συμμετοχής μου στο Σπάρταθλο το  με τη  πέμπτη συμμετοχή το 2018. Μιας και δεν μπορούσα να έχω συνεχόμενες συμμετοχές και συνεχόμενους τερματισμούς. Ήμουν στη λίστα αναμονής το  2016 , 2018 , 2019……..είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος τη ψυχολογία ενός τρελού ερασιτέχνη …….Επίσης είναι κάτι που με κούρασε αυτή η διαδικασία με τις κληρώσεις…..τώρα πια κατάφερα αυτό που ήθελα και είμαι ευτυχισμένος από πλευράς στόχων …αλλά το τρέξιμο για εμένα δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Οι απώλειες ήταν μεγάλες.

Για να συνεχίσουμε παρακάτω……το 2020 που ήμουνα μέσα στους τυχερούς να τρέξουν το Σπάρταθλο ήρθε όμως  η ατυχία του κοροναϊού και στο παραπέντε ματαιώθηκε το Σπάρταθλο    …..Έγινε όμως  ο αγώνας βουνού το ROUT  174 χιλιόμετρα , πήγα και τερμάτισα μαζί με το Σπύρο Παππά.  …….ειλικρινά η διάθεσή μου το 2021 δεν ήταν καθόλου καλή για να τρέξω. Γεγονότα και καταστάσεις δημιουργούσαν αρνητική ψυχολογία και αρνητική διάθεση για τη συμμετοχή μου σε αυτό τον αγώνα …….επισφράγισμα αυτής της αρνητικότητας ήταν στις 5 Σεπτεμβρίου ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός. Γεμάτος φόβο και άρνηση στάθηκα στην αφετηρία του Σπάρταθλου σε αυτό το σημείο οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε δύο ανθρώπους οι οποίοι με βοήθησαν - Στέργιος   Δημητρίου και   Γεωργία   Μήτσιου - να σταθώ έστω και στο παρά πέντε με μία θετική αύρα απέναντι σε αυτό  το  μεγάλο και δύσκολο αγώνα.

 

 

Στάθηκα λοιπόν στην αφετηρία και στα πρώτα 5 λεπτά ξεκίνησε το ρολόι που μετρούσε τους καρδιακούς σφυγμούς να λέει ότι οι σφυγμοί μου είναι εκτός ορίου ότι τρέχω με παραπάνω σφυγμούς από ότι υπολόγιζα  χωρίς φορμάρισμα και κάποια κιλά παραπάνω…… στα πρώτα κιόλας 10 λεπτά μου λέει ο Γιάννης χτυπάει συνέχεια το ρολόι σου…. καλά έκανε και χτυπούσε επί 80 km ανά 20-30 δευτερόλεπτα αυτός ο ήχος ήταν το καμπανάκι μέσα στα αυτιά μου που έλεγε ότι κάποια πράγματα πάνε λάθος αλλά εγώ πρέπει να τα πάω σωστά σταθμό σταθμό. Πάνε κόντρα στο ρόλο, χωρίς όμως βία, σταθερά και γλύκα αλλά κόντρα!!!!

Σε μία κουβέντα μου με τους Δημήτρη Γκουντή ,Δημήτρη Αγγελάκη και Γιάννη Παπακώστα είχα πει ότι παρακαλώ να αντέξει το σασί. Είμαι ένα όχημα, θεωρώ ότι ο κινητήρας είναι μία χαρά αλλά ο σκελετός το σασί δηλαδή έχει κάποια προβλήματα τα οποία είναι πολύ σοβαρά. Παρακαλούσα λοιπόν σε κάθε βήμα μου να αντέξει το σασί και να φτάσω μέχρι το άγαλμα του Λεωνίδα.

Στη διαδρομή χαιρέτισα τη Κυρία Σταμούλη Μαρία μια δρομέα που μόλις βρέθηκα δίπλα της ένοιωσα ένα μεγάλο θαυμασμό για το θάρρος και το  σθένος  της !!!!!.   Έτρεξα αρκετή ώρα με τον Γιώργο  Βλάχο ένα τρομερό δρομέα πολύ πιο γρήγορα από μένα . Ένας φίλος δρομέας από τη Σάμο  η οποία παρεμπιπτόντως ισοπεδώθηκε από σεισμό πριν λίγο καιρό ήρθε να τρέξει το Σπάρταθλο χωρίς συνοδό. Το όνομα αυτού Τάκης Φώκος. Σταύρο το σπίτι μου γκρεμίστηκε δεν έχω πολλά πράγματα ήρθα να τρέξω για μένα………εγώ τώρα τι να πω ;;;;; Με τον Τάκη τρέξαμε παρέα από την αρχή σχεδόν μέχρι τη βάση βουνού. Ένας τραυματισμός τον ανάγκασε να σταματήσει στο 180.

 

 Χάρηκα κατά τη διάρκεια του αγώνα όταν άκουσα ότι πρώτος γενικής ήταν ένας Έλληνας δρομέας ο Φώτης  Ζησιμόπουλος.

  Προς το τέλος συνάντησα  τον Ηλία Μπάκα ο οποίος εάν και πολύ πιο γρήγορος δρομέας από εμένα……….ο άνθρωπος έπαθε υποθερμία κάτι το οποίο τον τσάκισε  αλλά είχε τη θέληση  και το κουράγιο να τερματίσει .Άτομα σαν τον Ηλία ειλικρινά  με εμπνέουν να τρέχω διότι εάν και είναι αθλητής που μπορεί να κάνει κάτω από 28 ώρες, παθαίνει υποθερμία αλλά δεν παραδίδει τον αριθμό του και λέει ότι εγώ ακόμα και μέσα από τις δύσκολες συνθήκες αυτές, θα πάω στο τερματισμό θα τιμήσω την οικογένειά μου, θα τιμήσω τον αδερφό μου, θα τιμήσω τους φίλους  δρομείς, θα παραμείνω μέσα και δεν θα εγκαταλείψω. Τέτοιες στάσεις σαν του Ηλία είναι κατά την άποψή μου αξιόλογες και αξιέπαινες διότι ήξερε πώς να διαχειριστεί την υποθερμία του, εάν και του  στοίχισε σε χρόνο - κέρδισε σε επιμονή και συνέπεια .

 

Δεν γκρίνιαζα ούτε μία φορά στον Αντώνη και στην Κατερίνα το χαμόγελό τους και η αγάπη τους με κρατούσαν ήρεμο η σκέψη μου στο ότι θα γεμίσω με χαρά τους φίλους μου με τον τερματισμό μου ήταν ένα έξτρα κίνητρο για μένα μέσα στο μυαλό μου η λέξη επιμονή συνέπεια διάρκεια αντηχούσαν συνέχεια στα αυτιά μου κοιτούσα  σταθμό σταθμό πώς θα βγει ο αγώνας προσπαθούσα να έχω χαμηλούς σφυγμούς σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις σε ανηφόρες όπου ξέφευγαν αρκετά οι σφυγμοί μου αναγκαζόμουν να περπατήσω αρκετά γρήγορα στους σταθμούς σταματούσα καθόμουνα σε μία καρέκλα έλεγχα τις φουσκάλες που είχα στο πόδι μου από 120 km και μετά.

 

 

 Αυτό φυσικά μου στοίχισε αρκετά σε χρόνο αλλά δυστυχώς το έξτρα βάρος η ζέστη που υπήρχε μου δημιουργούσαν αυτά τα προβλήματα τα οποία ήταν φυσιολογικά και ήξερα ότι θα αντιμετωπίσω . Στο τέλος στο δρόμο προς το άγαλμα σκέφτηκα αρκετούς φίλους το Δημήτρη Κρυστάλλη - Γιώργο   Κρυστάλλη - Στέργιο Αναστασιάδη – Τάσο Τσολάκη - Ηλία Καραΐοσηφ - Μανώλη  Χατζηγεωργιάδη  –Γιώργο  Κουτσιούκο , Δημήτρη Μπεσίρη  - Γεωργία  Μήτσιου   -Παναγιώτη Παπαχρήστου –Αλέκο Αφεντουλίδη – Βασίλη Καυκόπουλο  τον Δήμο Βουζαξάκη  από τη δουλειά και ένα σωρό άλλους φίλους από το Καυτατζόγλειο όπως   Σοφοκλή  Χαρατσάρη  , Γιαννη Σημαντήρα  , Δημήτρη Αγγελάκη ,Λάμπρο ,Τιγκραν , Δημήτρη και Γιάννη που τρέχουμε παρέα και με γεμίζουν με χαρά μόνο και μόνο με τη σκέψη ότι με συντροφεύει το χαμόγελό τους.

Γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι βιολογικά θα έπρεπε να κινηθώ σε συγκεκριμένους  ρυθμούς με συγκεκριμένες τακτικές για να μπορέσω να τερματίσω σε καλή κατάσταση και όπως φάνηκε και από τον τερματισμό μου .Να μπορέσω στα τελευταία μέτρα να κάνω και ένα μικρό σπριντ και να αποδείξω και στον εαυτό μου αλλά και τους φίλους μου ότι τερμάτισα με ένα χαμόγελο και χωρίς μεγάλη εξάντληση σαν ερασιτέχνης δρομέας……

 

…..Καθώς ο Αντώνης μου έφερνε  τις μπίρες το έπαθλο της ομάδας μας χαμογέλασα ανακουφισμένος !!!Αντώνης - Κατερίνα – Δημήτρης  ήπιαμε στην Υγειά μας .

  

 

 

Ο Αντώνης Γκουντής και η Κατερίνα Γκουντή μαθητές τώρα 1η Λυκείου ήταν μαζί μου στο Σπάρταθλο του 2015 ο Αντώνης και η Κατερίνα ήταν μαζί μου το 2017. Περίμεναν πως και πως αυτά τα παιδιά να είμαστε ξανά όλοι μαζί στο Σπάρταθλο .Με ρωτούσα για τη κλήρωση  2018,2019 ήθελαν πολύ και αυτοί να τρέξω και να είμασταν ξανά μαζί στο Βασίλειά Λεωνίδα . Τουλάχιστον έδιωξα τη στεναχώρια και την αγωνία τους φέτος .Τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Βλέπεις κάποιοι ερασιτέχνες θέλουν μόνο χαμόγελα για να τρέχουν !!!!!!!

Συνέπεια! Επιμονή! Διάρκεια!

 

 

Όταν ήρθα τα αδέρφια Νίκος και Θύμιος Κωσταριδης  - Σπαρτιάτες να μου χαμογελούν και να μου δώσουν τις ευχές τους ξανασκέφτηκα ΄΄ κάλλιο πέντε και στο χέρι ΄΄έκλεισε για μένα αυτός ο κύκλος δεν ξέρω τώρα εάν θα ανοίξει κάποια στιγμή κάποιος άλλος κύκλος με το Σπάρταθλο. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω τα επόμενα χρόνια......Μπορεί να βρεθώ ξανά από άλλη οπτική γωνία στον αγώνα μιας και τελείωσα τις σπουδές μου επάνω στο αντικείμενο………….Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους είτε για τα καλά σας λόγια είτε για τα κακά σας λόγια……...

 

 

 

 

Υ.Γ:

Τι είναι Ελίτ ???....με βάση, τα μαθηματικά ,τα ποσοστά και τους Όρους  Συμμετοχής Αγώνα ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ.

Μαθηματικά από στατιστικής πλευράς , ένας από τους όρους του Σπαρτάθλου λέει ότι   αθλητές-αθλήτριες που έχουν επίδοση κατά τουλάχιστον 25% καλύτερη σε ένα από τα ΟΡΙΑ του κεφαλαίου 2   θα γίνονται ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΔΕΚΤΟΙ.

36 ώρες το όριο του Σπάρταθλο  το 25% είναι 27 ώρες και κάτω.

Έχουμε το 2021 συμμετέχοντες βάση των επίσημων στοιχείων του αγώνα 341 αθλητές 

Τερματίσανε 167 από αυτούς, Από τους οποίους μόνο 14αθλητές έχουν χρόνο 27ωρες και κάτω.

Ποσοστό  4,1% οι ελίτ στο σύνολο των αθλητών που συμμετείχαν στον αγώνα.

Ποσοστό  8,38% από αυτούς που τερματίσανε του αγώνα .

Γενικό στατιστικό στοιχείο  από τη σελίδα spartathlon.gr/el/races/race-results-el

Από το 1983 μέχρι και 2021

Από τις 3684 συμμετοχές που τερμάτισαν τον αγώνα

Αυτοί που έκαναν χρόνο κάτω από 27 ώρες είναι 187αθλητές.

Ποσοστό 5,07 % Από τους τερματίσαντες γιατί εάν δούμε το ποσοστό από

τους συμμετέχοντες που εγκατέλειψαν αυτό το ποσοστό είναι μικρότερο.

Περίπου 3 με 5 αθλητές στους 100 που τερματίζουν ανήκουν στην Ελίτ των αθλητών. Ο απλός δρομέας είναι η καρδιά και η ψυχή αυτού του αγώνα.

Σίγουρα τους ανήκει μεγαλύτερη μερίδα προσοχής……

Για ποιον τρέχεις Σταύρο ;;; Γιατί τρέχεις Σταύρο ;;;

Πολύ τρέξιμο, λίγα λόγια…. αρκετές παράγραφοι για έναν αγώνα όχι όμως οποιοδήποτε αγώνα…

1. Γιατί δεύτερη φορά.

Χωρίς αμφιβολία το να τρέξεις το Σπάρταθλο για πρώτη φορά και να καταλάβεις ακριβώς τι έχεις καταφέρει ,είναι αρκετά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Όπως επίσης το να ευχαριστηθείς τον αγώνα. Το άγχος ,το άγνωστο της πρώτης φόρας είναι παράγοντες που δρουν αρνητικά στη χαρά και σε αυτό που λέμε «ευχαριστήθηκα - έζησα τον αγώνα και τη διαδρομή  100%». Είναι ωραίο να ζεις τον αγώνα και όχι απλά να τον τρέχεις. ‘’Ας τερματίσω 35:59:59’’, είναι το όνειρο σχεδόν κάθε ερασιτέχνη δρομέα που παίρνει μέρος για πρώτη φορά  .Είναι η κουβέντα που έχω ακούσει σχεδόν από όλους. Άλλη μια συνηθισμένη κουβέντα είναι  ‘’θα το τρέξω μια φορά και τέρμα! Εάν τερματίσω δεν θέλω τίποτε άλλο! Μετά θα τρέχω ένα μαραθώνιο το χρόνο..’’ και άλλα τέτοια……
Τελειώνοντας το Σπάρταθλο του 2013 με επιτυχία δεν ξεκουράστηκα σχεδόν καθόλου ….καμιά  αποκατάσταση μετά από έναν  τέτοιο αγώνα! Μέσα σε δυο μόλις εβδομάδες ήμουν πάλι στους δρόμους και έτρεχα ….ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ .

ΥΓ: Οι παλιότεροι και πιο έμπειροι δρομείς μου είχαν πει όταν τερμάτισα ‘’και τώρα ξεκούραση κάνα 2μηνο’’ ….δεν τους άκουσα ….

2. Κανένα Σπάρταθλο και κανένας αγώνας δεν μπορεί να σε τραυματίσει εάν φυσικά δεν το θέλεις και εσύ…

Αυτό το παραπάνω ….το πλήρωσα φυσικά με τραυματισμό μετά από δυο μήνες που κατέρρευσε το σύστημα και στις δυο γάμπες …Ταλαιπωρήθηκα  πολύ με γιατρούς  (περίπου ένα μήνα ) μέχρι να βρω τί έχω. Μέχρι και  στη Δράμα πήγα στο Νικό Τουκματσή για να βρούμε λύση (Νίκο  σε ευχαριστώ )! Εκεί με έστειλε ο φίλος και δρομέας Δ. Κρυστάλλης . Αποτέλεσμα  2+ ½ μήνες εκτός .Φυσιοθεραπείες, περπάτημα , μια ψυχολογία στα Τάρταρα!!! Έχασα το μαραθώνιο Θεσσαλονίκη, έχασα τον Ολύμπιο δρόμο Νεμέα- Ολυμπία και φυσικά είπα ότι χάθηκε και το Σπάρταθλο του 2014 …Η ημέρα που κατάλαβα τον τραυματισμό μου ήταν 9/2/2014 σε μια προπόνηση με το Γιώργο Τσαγκερά στην παραλία Θεσσαλονίκης… Από εκείνη τη μέρα και μέχρι  5/5/2014 ήμουν εκτός …μαύρα χάλια ….

3. Η Σημαία, ο Γιάννης, ο Αγώνας

Ο Γιάννης Παπακώστας όταν κατάλαβε τη σοβαρότητα του τραυματισμού (σύνδρομο διαμερίσματος + Ρήξη γαστροκνημίου μυός)   μου ζήτησε να βρεθούμε για ένα καφεδάκι να τα πούμε από κοντά .Έτσι και έγινε. Στον καφέ όμως μου έκανε ένα δώρο …την Ελληνική σημαία με μια αφιέρωση  για μένα ,την οικογένεια μου και μου είπε: ‘’Φίλε αυτή τη σημαία θα ήθελα να την έχεις μαζί σου και να τρέξεις μαζί της στον τερματισμό σου στο άγαλμα του Λεωνίδα’’. Ο φίλος μου μόλις με είχε τσακίσει… δάκρυσα και προσπάθησα να μην βάλω τα κλάματα μπροστά του. Το κατάφερα… δεν με είδε να κλαίω …έκλαψα όμως στο σπίτι μόνος μου κρατώντας τη σημαία…. α ρε Γιάννη τι μου έκανες...( μέσα στο μυαλό μου κλείδωσε μια τρελή σκέψη…….)
Μίλησα με όλο τον κόσμο …έπαιρνα τηλέφωνα και κλαιγόμουν ότι είμαι τραυματίας.Έκανα σαν κακομαθημένο μυξιάρικο μωρό …κλαιγόμουν συνέχεια ….
Δυο άνθρωποι με έκαναν  να πάρω τα πάνω μου. Ο Παναγιώτης Μαστροπέρος (Να είσαι καλά Παναγιώτη για τις συμβουλές και την ψυχολογική τόνωση ) και ο Γιώργος Κρυστάλλης. Ο οποίος μου εξήγησε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά αλλά τα έχω κάνει εγώ να φαίνονται τόσο ….Η ερώτηση του Γιώργου ήταν απλή<< Γιατί τρέχεις Σταύρο; Για ποιον τρέχεις Σταύρο;>>
Οι μέρες περνούσαν και εγώ άρχισα να τρέχω δειλά δειλά 10 χιλιόμετρα  .Σε μια εβδομάδα έκλειναν οι πληρωμές για το Σπάρταθλο 2014.Ειχα πάρει την απόφαση μου !!Δεν θα κατέβω στον αγώνα και προσπάθησα να ηρεμήσω, να χαλαρώσω και να απολαύσω τις προπονήσεις μου και την επάνοδο μου στα πολλά χιλιόμετρα .

4. Δεν θα αντέξω την γκρίνια σου !!!

Πολλές φορές με τη Μαρία όταν βάζουμε τα παιδιά για ύπνο καθόμαστε έξω στο μπαλκόνι και συζητάμε… Με ρωτάει ένα από εκείνα τα βράδια ‘’Δεν θα δηλώσεις τελικά ;Τι θα κάνεις; Τι είπες με τα παιδιά; Τι σου είπε ο Κρυστάλλης; Θα είσαι ήρεμος και ψύχραιμος ; ή θα φας τα ρούχα σου όταν θα τρέχουν οι άλλοι;  Δήλωσε συμμέτοχη και το μόνο που θέλω από σένα είναι να το διασκεδάσεις και να ξέρεις ότι φέτος μπορεί να χρειαστεί να μην πας μέχρι το τέρμα αλλά αυτό θέλω να το κάνεις συνειδητά!’’
Η γυναίκα μου με έκανε πολύ χαρούμενο αλλά μέσα μου έλεγα ότι δεν θα δηλώσω.
Την άλλη μέρα το πρωί με πήρε τηλέφωνο από τη δουλειά της να με ρωτήσει εάν πλήρωσα για τον αγώνα. Της απάντησα ‘’όχι’’ .’’Οκ ‘’μου λέει ‘’τότε θα πληρώσω εγώ για σένα’’ ….Σταύρο ..πλήρωσε γιατί δεν θα σε αντέξω στο σπίτι τέλος Σεπτέμβρη!!!!’’
Στον καφέ με τον Αφεντουλίδη και Παπακώστα τους ενημέρωσα ότι θα έρθω μαζί τους Σπάρτη και ότι θα προσπαθήσω για το καλύτερο. Φυσικά στο μυαλό μου ήταν η Ελληνική σημαία, το δώρο του Γιάννη!

5. <<…το πρόβλημα μου είναι… ότι εάν βρεθώ στην αφετηρία τότε θα βρεθώ και στο τερματισμό !!!!>>

Ήταν μια έκφραση που είπα στον Σάκη Σιώμο και Δημήτρη Καλημέρη δυο φίλους  δρομείς  από Θεσσαλονίκη. Άρχισα  προπόνηση καθημερινή αλλά με πρόγραμμα και στόχο τον αγώνα-τερματισμό . Πάτησα στο περσινό  πλάνο που είχα κάνει με τη βοήθεια του Δημήτρη Κρυστάλλη. Έβγαλα εκτός τις ταχύτητες λόγω τραυματισμού και έβαλα μέσα αργά πολύωρα. 3  ½ μήνες προπόνηση πιστεύω θα είναι καλή προσπάθεια . Έτσι και έγινε! Είμαι τυχερός που έχουμε καλή δρομική παρέα στη Θεσσαλονίκη. Γιάννης Παπακώστας, Αλέξανδρος Αφεντουλίδης, Γιώργος Τσαγκεράς, Αθανασιάδης Σταύρος , Κρυστάλλης Γιώργος (έρχονται και άλλοι από πίσω θα τους δείτε λίαν συντόμως) .Καλές προπονήσεις, παρέα και ατελείωτες συζητήσεις !  

6. Ο Αγώνας

Ξεκινήσαμε φέτος με βροχή …στα πρώτα κιόλας λεπτά ενώ έλεγα στον Γιάννη και στον Αλέκο να προσέχουν το βρεγμένο πλακόστρωτο να μην έχουμε κανένα στραμπούληγμα ….στα πρώτα μέτρα …..σκάω κάτω σαν καρπούζι φαρδύς πλατύς .Ο Τσαγκεράς δεν πρόλαβε να με πιάσει και με ρωτάει εάν είμαι καλά …οι άλλοι δρομείς με κοιτούσαν έκπληκτοι!!!! Τότε μου λέει ο Αλέκος ¨δάσκαλε που δίδασκες¨  …είσαι καλά; …χτύπησες; ……και συνεχίζουμε να τρέχουμε στο πλακόστρωτο( μούσκεμα φυσικά από το πέσιμο και τη βροχή που είχε προηγηθεί)  σκεπτόμενος ότι δεν θα μπορέσω να τρέξω τα επόμενα χιλιόμετρα ή ότι θα μπορούσα να έχω εγκατάλειψη μέσα σε 5 λεπτά …σε ποιον να το πω και ποιος να με πιστέψει …μετά από 10 λεπτά έχω τσιμπήματα στον τετρακέφαλο, έρχονται- φεύγουν ..δεν έχουν να κάνουν σχέση με το πέσιμο …χωρίς να το καταλάβω κουτσαίνω γιατί το αριστερό πόδι με ‘’τραβάει’’ .Ο Δημήτρης Μπεσίρης μου λέει ότι δεν πατάω καλά και ότι θα έχω πρόβλημα ..έτρεχε από πίσω μου και έβλεπε τα πατήματα μου… Ενημερώνω τον Αφεντουλίδη ότι δεν είμαι καλά και ότι ίσως πολύ νωρίς θα πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι μας …..φτάνω το Γιώργο Κρυστάλλη και του λέω για το πόδι …’’Θα το πατάς σωστά και ας πονάς.. δεν κάνει να κουτσαίνεις ,χαλάς τη γεωμετρία του σώματος.’’ Τον άκουσα και σε κανένα 20 λεπτό όλα καλά .Δεν με ξαναενόχλησε το πόδι! 

Μέγαρα ,βροχή και σε 5 λεπτά γίναμε παπάκια !!!!42 χιλιόμετρο αλλαγή ρούχα παπούτσια κι έφυγα καινούργιος !!!!Συμβουλή Κρυστάλλη ‘’Να βάλει ο συνοδός σου ζεστό αέρα να χτυπάει τα παπούτσια σου για να στεγνώσουν ώστε να τα έχεις ξανά όσο πιο γρήγορα μπορείς και ας έχεις και αλλά ζευγάρια’’ .Έτσι και κάναμε .Ο συνοδός μου Άγγελος Σούστας  μέσα στο αυτοκίνητο έσκασε…!!!!!!
Κόρινθος 8:42  Είμαι μια χαρά .Γενικά φέτος εάν και με λιγότερα χιλιόμετρα στα πόδια, ταλαιπωρημένος από τραυματισμό – αλλαγή πλάνου ,τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλύτερα από πέρυσι. Τουλάχιστον 2 ½  μήνες ξεκουράστηκε καλά το σώμα και τώρα μου έδινε πίσω το 100%. Μην ξεχνάμε την ξεκούραση, το σώμα την αναζητά όπως ο διψασμένος το νερό …..
Χαιρετώ  τον Απολλώνιο Γκόγκο ,τρέχω παρέα με τον Δημήτρη Μπεσίρη καμία ώρα συζητώντας  για προπονήσεις και τακτικές… μετά παρέα με τον Νορβηγό  Eivindsen Eiolf, έναν τρομερό δρομέα με παρά πολλές συμμετοχές και καμία εγκατάλειψη. Τα είπαμε για 30 λεπτά …ήμουν πολύ τυχερός.. ζούσα τον αγώνα, τον απολάμβανα μέχρι το τελευταίο βήμα, χωρίς άγχος, χωρίς το στρες της πρώτης φόρας!
 Με τον Χατζηγεωργιάδη Εμμανουήλ ήμασταν σχεδόν το μισό αγώνα μαζί. Μια μπροστά αυτός μια εγώ μια πηγαίναμε παρέα και τα λέγαμε. Τρομερές στιγμές (Μανώλη σε ευχαριστώ!!)
Μάριος Φουρνάρης .Ένας γαλήνιος δρομέας  που μου είπε να το απολαύσω όσο τίποτα το δρόμο μου προς τη Σπαρτή. Ο Μάριος έχει 24 συμμετοχές στο Σπάρταθλο …εγώ έτρεχα δίπλα του νιαουρίζοντας σαν γατάκι ….!!!!Το Σπάρταθλο πέρα από ένας μυθικός άθλος - αγώνας ΕΙΝΑΙ  ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ …Άνθρωποι όπως ο Γιάννης Κούρος , Κώστας Ρέππος,  Γιώργος Ψάϊλας, Τάκης Σκουλής, Μάριος Φουρνάρης ,Απολλώνιος Γκόγκος, Γιώργος Κρυστάλλης, Στέργιος Αναστασιάδης …και πολύ άλλοι  ΣΥΝ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ έχουν δώσει στο Σπάρταθλο μεγάλη αίγλη και ώθηση και είναι μια σχέση αμφίδρομη.

 Η κουβέντα που είχα με το  Μάριο  λειτούργησε σαν κάτι  το μαγικό… έβγαλε από μέσα μου τον εγωισμό του χρόνου που πάντα υπάρχει στο μυαλό του δρομέα ….Γιατί το Σπάρταθλο δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας …είναι ένας άθλος ….αυτά σκεφτόμουν….. Κάπνιζα 3 πακέτα Marlboro, ήμουν 100 κιλά …επίσης το Μάιο ίσα που έτρεχα δειλά 10 χιλιόμετρα και τώρα είμαι στο δρόμο προς τη Σπάρτη  για δεύτερη φορά….
Είπα 2-3 αστεία στο Μάριο,  χαμογέλασε και μου ευχήθηκε καλό δρόμο….
Πριν το 200 χιλιόμετρο  περίπου συναντάω τον Βλάχο Γιώργο, τον Κουτσιούκο Γιώργο, τον Ηλία  Καραϊωσήφ   και λίγο μετά τον  Χατζηγεωργιάδη Εμμανουήλ… αυτό ήταν!! Πηγαίναμε όλοι μαζί σε έναν αργό ρυθμό προς τη Σπάρτη .Η ταχύτητα μας ήταν πολύ αργή, αρχίσαμε να χάνουμε παρά πολύ χρόνο . Σίγουρα εκτός πλάνου  ,χάναμε χρόνο από ένα τερματισμό κοντά στις 33 ώρες .Σίγουρα μπορείς να πεις  λάθος μας αλλά κι εμείς δεν είμαστε αλάνθαστοι…. 5 Έλληνες στον Άδη όπως λέει και το ρεμπέτικο τραγούδι …..Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον  σε ένα ρυθμό που δεν βοηθούσε κανέναν …..Ένα ήταν σίγουρο, να σερνόμασταν στην άσφαλτο ή ακόμα να μπουσουλούσαμε είχαμε φτάσει στη Σπαρτή…

Οὐδεὶς ἄσφαλτος!

….σε εκείνο το σημείο και μέχρι τον τερματισμό είδα –άκουσα-σκέφτηκα  πράγματα ……που θα με βοηθήσουν παρά πολύ στο μέλλον …θα τα κρατήσω για μένα.

7. Υπάρχουν Αθλητές και αθλούμενοι…  οι ποιο επαγγελματίες και οι ποιο ερασιτέχνες…

Είμαι ακόμα αθλούμενος και ερασιτέχνης δρομέας …δεν νοιώθω Σπαρταθλητής ….μου αρέσει ο δρόμος, η πορεία και όχι ο προορισμός …πριν ξεκινήσω τον αγώνα στη Θεσσαλονίκη ετοίμασα ένα βίντεο με φωτογραφίες αθλητών και υπόκρουση το ποίημα του Καβάφη<< Ιθάκη>> … εύχομαι πάντα να είναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος γνώση και περιπέτεια.Δεν βιάζομαι να φτάσω στην Ιθάκη μου…. μου αρέσει να τρέχω…μόνο αυτό ….
Αύριο ίσως με νοιάζει να κατεβάσω χρόνους και να γίνω και εγώ ανταγωνιστικός και πιο επαγγελματίας …δεν είναι καθόλου κακό …ίσα ίσα το βρίσκω λογικό και θεμιτό . Όπως λέει και το φιλαράκι μου ο Γιάννης… ‘’το Σπάρταθλο είναι σοβαρό… εμείς όχι …’’Εμείς είμαστε ακόμη παιδιά και παιδιαρίζουμε…’’
Με παρέα   Παπακώστα και Τσαγκερα το 2012 πήραμε από τον Ολύμπιο δρόμο την πρόκριση για το Σπάρταθλο … εάν δεν είχαμε πάει παρέα δεν θα ήμασταν εδώ ‘’…το «θα» το σπείραμε και δεν φύτρωσε  ‘’…θα ήμασταν εδώ εάν δεν είχαμε πάει παρέα τότε….;;;

8. Αυτοί που δεν τα κατάφεραν φέτος…..

Είχα κάνει μια κουβέντα τον Αύγουστο ,πολύ πριν την αφετηρία του αγώνα, με τον Αφεντουλίδη Αλέκο , τον Γιάννη Παπακώστα και την  Άντζελα Τερζή ….τους είχα πει ότι ήθελα  να γράψω ένα άρθρο για αυτούς που κάνουν την προσπάθεια - σκληρή δουλειά - προπόνηση και δεν τα καταφέρνουν να τερματίσουν …πόσο σκληρό είναι και πόσο άδικο ...όπως φυσικά σκληρή και άδικη είναι και η ίδια η ζωή πολλές φορές !Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα μεγάλο σχολείο για όλους εμάς που μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη και τις ατυχίες τους, έτσι ώστε να γίνουμε καλύτεροι .Έχω πολλά να πω αλλά θα έχει και συνέχεια αυτό το θέμα…
Στις βραδινές προπονήσεις που κάναμε παρέα  με το Γιώργο Κρυστάλλη επάνω στο οροπέδιο Χορτιάτη  μου έλεγε ότι όλοι οι αθλητές που βρίσκονται στην αφετηρία έχουν την ικανότητα να κάνουν αυτά τα χιλιόμετρα αλλά είναι πολύ-παραγοντικό το θέμα τερματισμός.
Άλλο κεφάλαιο κι αυτός πάλι …ο λόγος για το Γιώργο  Κρυστάλλη  ….ό,τι και να γράψω είναι λίγο …..10 συνεχόμενοι  τερματισμοί !!!!.…θα πω μόνο αυτό …Όταν έτρεχε ο Γιώργος από το 2003 Σπάρταθλο εμείς δεν ξέραμε καν τη λέξη…. ειδικά η Θεσσαλονίκη είναι τυχερή που έχει αυτόν τον άνθρωπο εδώ!

9. Το Άγαλμα και η Υπόσχεση!  

Πριν την κατηφόρα για Σπάρτη  είδα τον Παπακώστα μαζί με το Νικηφόρο…. ήταν εκτός αγώνα .Ο φίλος μου, <<ο αδελφός …συν-δρομέας>> Γιάννης Παπακώστας με έκανε να νοιώσω χάλια …ένα ήταν σίγουρο και έτσι έγινε …δεν μπορούσα να χαρώ τίποτα ….Στο μυαλό μου μόνο η σημαία…. Τρέχαμε μαζί με τον Ηλία  Καραϊωσήφ προς τον τελευταίο σταθμό. Σταματάω να πάρω τη σημαία …..τώρα κυματίζει στην πλάτη μου ….ο κόσμος  χειροκροτεί, βουρκώνω ….φτάνω στον  τερματισμό μαζί με τον Ηλία ….  

Ο χρόνος έγραψε 34:50:59…. Γυρνώ στο Νικηφόρο με κοιτάζει και φωνάζω προς όλο το κόσμο ‘’ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΚΟΥΝΑΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ!!!!’’

                Η σημαία που μου έδωσε ο Γιάννης Παπακώστας κυμάτιζε στη Σπάρτη …είχα κάνει την υπόσχεση  και το χρέος μου  πραγματικότητα ….τίμησα το φίλο μου με το λόγο μου και τη πράξη μου ….γιατί για μένα ο λόγος μετράει….  
                                                Για το φίλο μου Γιάννη Παπακώστα !

ΥΓ: …..όσα δεν φτάνει η αλεπού ….προπονείται σκληρά και τα φτάνει…… (Αθανασιάδης)


Εκτός από όλους τους φίλους και συναθλητές μου, θα ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον συνοδό και φίλο μου Άγγελο Σούστα ως το άλλο 50% της ομάδας μας και την αδερφή μου  Έλλη Αθανασιάδου  που βρήκε χορηγό τα Mikel Coffee  ώστε να υπάρχει μια οικονομική ανάσα!
                                                                                    
                                                                      Αθανασιάδης Σταύρος 

                                           

Σπάρταθλον 2013 

«Το τρέξιμο είναι πολιτισμός »και «Η γνώση πρέπει να μοιράζεται».

Εκφράσεις που μου έλεγαν ο Δημήτρης και ο Γιώργος Κρυστάλλης, δυο αδέλφια και Σπαρταθλητές από τη Θεσσαλονίκη .Είναι οι φίλοι και συναθλητές που μαζί με το 3^ο Σπαρταθλητή Στέργιο Αναστασιάδη με βοήθησαν να εκπληρώσω ένα όνειρο ζωής. Να τρέξω το πρώτο μου Σπαρταθλον. Άνθρωποι που μοιράστηκαν την γνώση και τις εμπειρίες τους από αυτόν τον καταπληκτικό και ιδιαίτερο αγώνα .Δεν είχα τη γνώση και την εμπειρία, γι’ αυτό και απευθύνθηκα σε αυτούς. Ιδιαίτερα πρέπει να σταθώ στον Δημήτρη Κρυστάλλη με τον οποίο έκανα τις πιο πολλές προπονήσεις παρέα και είχαμε ατελείωτες ώρες συζητήσεων για θέματα που αφορούν την προπονητική τακτική ,την αθλητική διατροφή βάση των εργομετρικών και ιατρικών εξετάσεων που έκανα για των αγώνα.

Ομάδα υποστήριξης για τον αγώνα δυο φίλοι και συνάδελφοι ο Δημήτρης Γκουντής και ο Άγγελος Σούστας.

Αθήνα όλα έτοιμα.. .έχω κοιμηθεί καλά, είμαι ήρεμος .Στην αφετηρία με πιάνει νευρικότητα …3…2….1…ο αγώνας ξεκίνησε 07:00.Είμαι συγκεντρωμένος, ήρεμος και σχεδόν σίγουρος.  Σιωπηλά ξεκινά ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι...σκέφτομαι …εγώ εδώ δεν ήρθα για πλάκα …..είναι ένα όνειρο που θα το κάνω πραγματικότητα !Παίρνω το πρώτο τζελ, πίνω νερό, οι σφυγμοί είναι 5-10 πάνω από το πλάνο και ας πηγαίνω αργά. Μποτιλιαρισμένη, πρωινή  Αθήνα, έχει δροσιά και νοιώθω υπέροχα!!! Στους πρώτους σταθμούς έλεγχου παίρνω μονό νερό και  συνεχίζω αργά και σταθερά.Δυο κουβέντες με το Γιώργο Πάνο και όλα πάνε καλά .Λίγη ώρα μετά συναντώ το Γ.Κρυστάλλη και πηγαίνω μαζί του για αρκετή ώρα. Στις ανηφόρες προσπαθώ να κρατήσω τους σφυγμούς μου σταθερούς όμως όπου χρειάζεται περπατώ πάρα πολύ γρήγορα για να μην χάνω χρόνο .Περνάμε παρέα τους σταθμούς ελέγχου χωρίς να χάνουμε καθόλου χρόνο.

Στη ΜOTOΡ ΟΙΛ έχουν τελειώσει τα νερά και ακούγονται παράπονα από δρομείς. Ρωταω εάν θα φέρουν σύντομα για να μην χάνω χρόνο. Μου πετά  ένα μπουκάλι νερό  ο εθελοντής και συνεχίζω …. «είσαι ο Μαστροπερος Παναγιώτης?» λέω σε έναν πιο ψηλό από μένα… «Ναι» μου λέει.. τα λέμε λίγο με τον Παναγιώτη και να ξανά παρέα ο Τσαγκεράς όπου πάμε μαζί μέχρι την Κόρινθο. Λίγο πριν φτάσουμε μου λέει …. «Φίλε να σε ασπαστώ κάναμε το πρώτο βήμα!» και με αφήνει να μπω πρώτος στο σταθμό.

Σταθμός ελέγχου 22- Κόρινθος- 80 χιλιόμετρα σε  9 ώρες και 05 λεπτά. Είναι ο κεντρικός σταθμός όπου οι συνοδοί μπορούν να έρθουν σε επαφή με το δρομέα.  Αλλαγή μπλούζας, 2 κουβέντες με το Δημήτρη και τον Άγγελο και είμαι έτοιμος να φύγω με μια μακαρονάδα στο χέρι . Νοιώθω στα πόδια πολύ μικρούς πόνους από σφιξίματα .Θερινός Πατάκας μπροστά μου!!! Γεια σου Θερινέ !!!! «πες 2 συμβουλές στον πρωτάρη»  …  «Άκου το σώμα σου και καθοδήγησέ το με το μυαλό σου αναλόγως» …..και ξεμακραίνω αργά ……από εκείνο το σημείο αρχίζω σιγά σιγά να πηγαίνω μόνος για αρκετή ώρα. Σιγοτραγουδώ από μέσα μου …’ «πέρασα τη  Κόρινθο πάω για  Νεμέα  θα τερματίσω Σπάρτη κι όλα θα’ν’ ωραία’’ .Σούρουπο… ο ήλιος πέφτει κι η κούραση έχει κάνει την εμφάνιση της αλλά είναι ακόμα στα πρώτα στάδια της.. δεν με αγχώνει … Άντζελα Τερζή και Βίκυ Καρπουζά η πιο ωραία παρέα να κορνάρει, να ενθαρρύνει, να χαμογελά κι εγώ να παίρνω κουράγιο. « Σταθμό-σταθμό θα τον πάμε τον αγώνα Σταύρο  » μου έλεγε ο Δ.Κρυστάλλης κι έτσι πηγαίνω..  Προσέχω τους σφυγμούς μου κι ακούω το σώμα μου !

Ζευγολατιό -102 χιλιόμετρο λέω να αλλάξω παπούτσια σε ένα νούμερο μεγαλύτερο……1^ολάθος δεν λέω στα παιδιά το νούμερο και έχω δυο όμοια ζευγάρια και μου δίνουν 2 νούμερα μεγαλύτερα παπούτσια. Φεύγω από το Ζευγολατιό χωρίς να καταλάβω το λάθος και σε 5 λεπτά νοιώθω τις πατούσες μου περίεργα …θύμωσα και νευρίασα για 1 λεπτό μα δεν αφήνω τον εαυτό μου να μπει σε αρνητικές σκέψεις παραπάνω ….εδώ πάμε για τερματισμό ….για κάτι μεγάλο για κάτι πολύ δυνατό και δεν θα αφήσω κάτι που μπορώ να διορθώσω να με χαλάσει. Χάλκειον μετά από 10 χιλιόμετρα …ξαναβάζω τα ίδια παπούτσια που φορούσα πριν  και συνεχίζω …είμαι 1 ώρα μπροστά ….Σταθμός 35- Αρχαία Νεμέα- 124 χιλιόμετρο ..Στομάχι και πόδια αρχίζουν να πονάνε..Κάθομαι σε καρέκλα.. κρυώνω ….φταίει το στομάχι …2^ολάθος έτρωγα μόνο μέλι τις 3 τελευταίες ώρες.. κόλλησα χωρίς λόγο …τρώω λίγο ρύζι και 2 φρυγανιές αλλά δεν κατεβαίνουν εύκολα … μπλούζα, φακό, αντιανεμικό και φεύγω … ιδρώνω και τρέμω.. ξαφνικά μέσα σε λίγη ώρα ήρθαν τα πάνω κάτω ….δεν θέλω να σκεφτώ κάτι κακό αλλά φοβάμαι… ευτυχώς αρχίζω να τρέχω απαλά και σιγά σιγά συνέρχομαι. Σε 15 λεπτά είμαι σε καλή κατάσταση και συνεχίζω με λογικούς πόνους κούρασης. Φρυγανιές, και νερωμένη κόκα κόλα . Μαλανδρένι- 140 χιλιόμετρα- μεσάνυχτα και κάτι ….πάμε προς τη βάση βουνού …Κώστας Κοφίνης  …γεια σου Κώστα …. «θα τερματίσουμε!» του λέω …. «μακάρι» μου απαντάει ……. «θα τα πούμε στον τερματισμό» …..VellaVictor από Μάλτα …χαμογελαστός στη νύχτα και κεφάτος ……Λυρκεία -ανηφόρες με γρήγορο περπάτημα!

Βάση Βουνού- 04:00  τα χαράματα …Δεν αλλάζω παπούτσια και ζητάω δεύτερο φακό συμβουλή Σ.Αναστασιάδη … θέλει σεβασμό και σοβαρότητα το βουνό , η κούραση μαζί με την ανηφόρα και το σαθρό έδαφος είναι πολύ επικίνδυνα …στέκομαι  και τυχερός και τελειώνω σχετικά γρήγορα και άθικτος με το βουνό .Σάγκας-αρχίζουν τα πόδια να πετρώνουν, το στομάχι είναι μια χαρά …δυσκολεύομαι να τρέξω.. ξημερώνει …Νεστάνη- 06:08 πρωί ….μόνος προς Ζευγολατιό… Ευθείες… τρέχω πολύ αργά …οι 3 Γιαπωνέζες αθλήτριες είναι μαζί μου για κάνα 2ωρο, καλή παρέα αλλά δεν ανταλλάξαμε κουβέντα …..μια αυτές μπροστά μια εγώ …μέχρι που μας περναει η Γερμανίδα Heinlein Marika και ησυχάσαμε…

..2 κουβέντες και με το Μανώλη  Χατζηγεωργιάδη. Με χαιρετά και συνεχίζει πιο γρήγορα …μπαίνω Ζευγολατιό-σταθμός 57-186 χιλιόμετρο και ξεκινάω να λέω ανέκδοτο πριν φτάσω στο καφενείο …«δυο ξανθιές μαθήτριες κάθονται στο τελευταίο θρανίο μασάνε μαστίχα και μιλάνε …γυρνάει ο καθηγητής και λέει με ύφος αυστηρό στη μια από τις δυο θα σε βγάλω έξω !!!!Και του απαντά …άμα κερνάς πάμε όπου θες….!!!!!» Το είχα υποσχεθεί στον Παναγιώτη …ένα φίλο του Δημήτρη και του Γιώργου Κρυστάλλη από τη Θεσσαλονίκη,ο όποιος ήταν εκεί και με περίμενε  στο καφενείο το πρωί 08:15…Συνεχίζω με αργό τρέξιμο όσο μπορώ. Πάμε για Αλέα-Τεγέα ,ανηφόρες πριν τη Σπάρτη ….Στέλλα Μαρκάκου μπροστά μου και τη φτάνω … «Γεια σου Στέλλα!!! Σταύρος από Θεσσαλονίκη.!» Ένας Σπαρτιάτης, ο Γιάννης Μαλτέξος είναι στο δρόμο και μας ενθαρρύνει ,είχαμε τρέξει μαζί το 2012 Αρχαία Νεμέα – Αρχαία Ολυμπία . «Γεια σου Σπαρτιάτη ….Ο Σαλονικιός είμαι ….!!!!»  Γέλια και χαρά !!!!!!!!Ο ήλιος ζεστός ,το νοιώθω, δυσκολεύομαι αλλά τερματίζουμε …Μανθυρέα-202 χιλιόμετρο-10:45. Ανηφόρες… τσατίζομαι, θυμώνω και με το συνοδό μου τον Δημήτρη … «οι ανηφόρες είναι ανηφόρες και οι κατηφόρες , κατηφόρες.. εάν δεν σου αρέσει να πήγαινες στο Καυτατζόγλειο που είναι επίπεδο και όχι εδώ!!»

218χιλιομετρο … «Ά ρε Αθανασιάδη!!!! που σε έχω φέρει!!!» να φωνάζει ο Δημήτρης και….κλατς!! φωτογραφία με φόντο τον Ταΰγετο

 ….κατηφόρα και τρέχω …πετάω … νοιώθω πόνο….στροφές προς Σπάρτη κατηφόρα …τρέχω και δεν με νοιάζει τίποτα …οι τετρακέφαλοι τραβάν, οι γάμπες τραβάν, τρέχω.. είναι λάθος κι επικίνδυνο γιατί ο αγώνας δεν έχει τελειώσει και εγώ πρέπει να μείνω στο πλάνο μέχρι το τέλος. Περίπου 10 χιλιόμετρα  πριν το άγαλμα ,τρέχω με  5 - 6 λεπτά το χιλιόμετρο . 

Τελευταία 2 χιλιόμετρα καλπάζω.. τρέχω σαν τρελός.. κόσμος, φωνές… Τερματίζω τρέχοντας, πατάω γερά και πηδάω τα σκαλιά πριν το άγαλμα …τρέχω στο Βασιλιά Λεωνίδα κι αγκαλιάζω το πόδι του- 33:43:52-

….Γυρνάω και κοιτώ τον κόσμο.. Βλέπω τον φίλο Δημήτρη Κρυστάλλη ….δάκρυα …κλαίω με λυγμούς …κλαίω σαν παιδάκι στην αγκαλιά του και φωνάζω …ΑΥΤΟΣ !!!!ΑΥΤΟΣ!!! ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΕΦΕΡΕ ΣΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ!!!!!! Στεφάνι από κλαδί ελιάς και νερό από τον Ευρώτα….

 Υ.Γ : Το Σπάρταθλον  είναι σίγουρα ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω τρέξει και ο πιο απαιτητικός .Μια λεπτή γραμμή μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας. Στα λόγια - χαρτιά , το Σπάρταθλον είναι πολύ πολύ δύσκολο, αλλά οι αριθμοί και τα λόγια  εξακολουθούν να μην αντικατοπτρίζουν το πόσο δύσκολος είναι . Σκληρή άσφαλτος   και μεγάλη απόσταση . Η ζέστη της πρώτης ημέρας . Το κρύο της νύχτας .Το βουνό . Η ζέστη της δεύτερης ημέρας . Η ικανότητα να φας, να πιείς , να παραμείνεις συγκεντρωμένος και σε καλή κατάσταση όσο μπορείς  ,να μείνεις ξύπνιος  και να υπομείνεις  τον πόνο που έρχεται σιγά σιγά  . Μέσα σε όλα αυτά που έχεις να διαχειριστείς είναι τα χρονικά όρια που μπορούν να σε πετάξουν έξω από τον αγώνα  σε συνδυασμό με την ταχύτητα που πρέπει να διατηρήσεις . Θέλει καλή προετοιμασία και οργάνωση… είναι μια πολύ δύσκολη μαθηματική και όχι μόνο εξίσωση.Το Σπάρταθλον ανήκει στον υγιή αθλητισμό, επαναπροωθεί το ιδεώδες του αθλητισμού, το  ευ αγωνίζεσθαι, την ευγενή άμιλλα, τον τίμιο αγώνα, τον σεβασμό στον συναθλητή και τέλος τη χαρά της συμμετοχής! Μακριά από χρηματικά έπαθλα και ανταγωνισμό! Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο αθλητή το  έπαθλο είναι ένα στεφάνι από κλαδί ελιάς και νερό από τον Ευρώτα!! 

Σταύρος Αθανασιάδης