Για ποιον τρέχεις Σταύρο ;;; Γιατί τρέχεις Σταύρο ;;;

Πολύ τρέξιμο, λίγα λόγια…. αρκετές παράγραφοι για έναν αγώνα όχι όμως οποιοδήποτε αγώνα…

1. Γιατί δεύτερη φορά.

Χωρίς αμφιβολία το να τρέξεις το Σπάρταθλο για πρώτη φορά και να καταλάβεις ακριβώς τι έχεις καταφέρει ,είναι αρκετά δύσκολο έως ακατόρθωτο. Όπως επίσης το να ευχαριστηθείς τον αγώνα. Το άγχος ,το άγνωστο της πρώτης φόρας είναι παράγοντες που δρουν αρνητικά στη χαρά και σε αυτό που λέμε «ευχαριστήθηκα - έζησα τον αγώνα και τη διαδρομή  100%». Είναι ωραίο να ζεις τον αγώνα και όχι απλά να τον τρέχεις. ‘’Ας τερματίσω 35:59:59’’, είναι το όνειρο σχεδόν κάθε ερασιτέχνη δρομέα που παίρνει μέρος για πρώτη φορά  .Είναι η κουβέντα που έχω ακούσει σχεδόν από όλους. Άλλη μια συνηθισμένη κουβέντα είναι  ‘’θα το τρέξω μια φορά και τέρμα! Εάν τερματίσω δεν θέλω τίποτε άλλο! Μετά θα τρέχω ένα μαραθώνιο το χρόνο..’’ και άλλα τέτοια……
Τελειώνοντας το Σπάρταθλο του 2013 με επιτυχία δεν ξεκουράστηκα σχεδόν καθόλου ….καμιά  αποκατάσταση μετά από έναν  τέτοιο αγώνα! Μέσα σε δυο μόλις εβδομάδες ήμουν πάλι στους δρόμους και έτρεχα ….ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ .

ΥΓ: Οι παλιότεροι και πιο έμπειροι δρομείς μου είχαν πει όταν τερμάτισα ‘’και τώρα ξεκούραση κάνα 2μηνο’’ ….δεν τους άκουσα ….

2. Κανένα Σπάρταθλο και κανένας αγώνας δεν μπορεί να σε τραυματίσει εάν φυσικά δεν το θέλεις και εσύ…

Αυτό το παραπάνω ….το πλήρωσα φυσικά με τραυματισμό μετά από δυο μήνες που κατέρρευσε το σύστημα και στις δυο γάμπες …Ταλαιπωρήθηκα  πολύ με γιατρούς  (περίπου ένα μήνα ) μέχρι να βρω τί έχω. Μέχρι και  στη Δράμα πήγα στο Νικό Τουκματσή για να βρούμε λύση (Νίκο  σε ευχαριστώ )! Εκεί με έστειλε ο φίλος και δρομέας Δ. Κρυστάλλης . Αποτέλεσμα  2+ ½ μήνες εκτός .Φυσιοθεραπείες, περπάτημα , μια ψυχολογία στα Τάρταρα!!! Έχασα το μαραθώνιο Θεσσαλονίκη, έχασα τον Ολύμπιο δρόμο Νεμέα- Ολυμπία και φυσικά είπα ότι χάθηκε και το Σπάρταθλο του 2014 …Η ημέρα που κατάλαβα τον τραυματισμό μου ήταν 9/2/2014 σε μια προπόνηση με το Γιώργο Τσαγκερά στην παραλία Θεσσαλονίκης… Από εκείνη τη μέρα και μέχρι  5/5/2014 ήμουν εκτός …μαύρα χάλια ….

3. Η Σημαία, ο Γιάννης, ο Αγώνας

Ο Γιάννης Παπακώστας όταν κατάλαβε τη σοβαρότητα του τραυματισμού (σύνδρομο διαμερίσματος + Ρήξη γαστροκνημίου μυός)   μου ζήτησε να βρεθούμε για ένα καφεδάκι να τα πούμε από κοντά .Έτσι και έγινε. Στον καφέ όμως μου έκανε ένα δώρο …την Ελληνική σημαία με μια αφιέρωση  για μένα ,την οικογένεια μου και μου είπε: ‘’Φίλε αυτή τη σημαία θα ήθελα να την έχεις μαζί σου και να τρέξεις μαζί της στον τερματισμό σου στο άγαλμα του Λεωνίδα’’. Ο φίλος μου μόλις με είχε τσακίσει… δάκρυσα και προσπάθησα να μην βάλω τα κλάματα μπροστά του. Το κατάφερα… δεν με είδε να κλαίω …έκλαψα όμως στο σπίτι μόνος μου κρατώντας τη σημαία…. α ρε Γιάννη τι μου έκανες...( μέσα στο μυαλό μου κλείδωσε μια τρελή σκέψη…….)
Μίλησα με όλο τον κόσμο …έπαιρνα τηλέφωνα και κλαιγόμουν ότι είμαι τραυματίας.Έκανα σαν κακομαθημένο μυξιάρικο μωρό …κλαιγόμουν συνέχεια ….
Δυο άνθρωποι με έκαναν  να πάρω τα πάνω μου. Ο Παναγιώτης Μαστροπέρος (Να είσαι καλά Παναγιώτη για τις συμβουλές και την ψυχολογική τόνωση ) και ο Γιώργος Κρυστάλλης. Ο οποίος μου εξήγησε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά αλλά τα έχω κάνει εγώ να φαίνονται τόσο ….Η ερώτηση του Γιώργου ήταν απλή<< Γιατί τρέχεις Σταύρο; Για ποιον τρέχεις Σταύρο;>>
Οι μέρες περνούσαν και εγώ άρχισα να τρέχω δειλά δειλά 10 χιλιόμετρα  .Σε μια εβδομάδα έκλειναν οι πληρωμές για το Σπάρταθλο 2014.Ειχα πάρει την απόφαση μου !!Δεν θα κατέβω στον αγώνα και προσπάθησα να ηρεμήσω, να χαλαρώσω και να απολαύσω τις προπονήσεις μου και την επάνοδο μου στα πολλά χιλιόμετρα .

4. Δεν θα αντέξω την γκρίνια σου !!!

Πολλές φορές με τη Μαρία όταν βάζουμε τα παιδιά για ύπνο καθόμαστε έξω στο μπαλκόνι και συζητάμε… Με ρωτάει ένα από εκείνα τα βράδια ‘’Δεν θα δηλώσεις τελικά ;Τι θα κάνεις; Τι είπες με τα παιδιά; Τι σου είπε ο Κρυστάλλης; Θα είσαι ήρεμος και ψύχραιμος ; ή θα φας τα ρούχα σου όταν θα τρέχουν οι άλλοι;  Δήλωσε συμμέτοχη και το μόνο που θέλω από σένα είναι να το διασκεδάσεις και να ξέρεις ότι φέτος μπορεί να χρειαστεί να μην πας μέχρι το τέρμα αλλά αυτό θέλω να το κάνεις συνειδητά!’’
Η γυναίκα μου με έκανε πολύ χαρούμενο αλλά μέσα μου έλεγα ότι δεν θα δηλώσω.
Την άλλη μέρα το πρωί με πήρε τηλέφωνο από τη δουλειά της να με ρωτήσει εάν πλήρωσα για τον αγώνα. Της απάντησα ‘’όχι’’ .’’Οκ ‘’μου λέει ‘’τότε θα πληρώσω εγώ για σένα’’ ….Σταύρο ..πλήρωσε γιατί δεν θα σε αντέξω στο σπίτι τέλος Σεπτέμβρη!!!!’’
Στον καφέ με τον Αφεντουλίδη και Παπακώστα τους ενημέρωσα ότι θα έρθω μαζί τους Σπάρτη και ότι θα προσπαθήσω για το καλύτερο. Φυσικά στο μυαλό μου ήταν η Ελληνική σημαία, το δώρο του Γιάννη!

5. <<…το πρόβλημα μου είναι… ότι εάν βρεθώ στην αφετηρία τότε θα βρεθώ και στο τερματισμό !!!!>>

Ήταν μια έκφραση που είπα στον Σάκη Σιώμο και Δημήτρη Καλημέρη δυο φίλους  δρομείς  από Θεσσαλονίκη. Άρχισα  προπόνηση καθημερινή αλλά με πρόγραμμα και στόχο τον αγώνα-τερματισμό . Πάτησα στο περσινό  πλάνο που είχα κάνει με τη βοήθεια του Δημήτρη Κρυστάλλη. Έβγαλα εκτός τις ταχύτητες λόγω τραυματισμού και έβαλα μέσα αργά πολύωρα. 3  ½ μήνες προπόνηση πιστεύω θα είναι καλή προσπάθεια . Έτσι και έγινε! Είμαι τυχερός που έχουμε καλή δρομική παρέα στη Θεσσαλονίκη. Γιάννης Παπακώστας, Αλέξανδρος Αφεντουλίδης, Γιώργος Τσαγκεράς, Αθανασιάδης Σταύρος , Κρυστάλλης Γιώργος (έρχονται και άλλοι από πίσω θα τους δείτε λίαν συντόμως) .Καλές προπονήσεις, παρέα και ατελείωτες συζητήσεις !  

6. Ο Αγώνας

Ξεκινήσαμε φέτος με βροχή …στα πρώτα κιόλας λεπτά ενώ έλεγα στον Γιάννη και στον Αλέκο να προσέχουν το βρεγμένο πλακόστρωτο να μην έχουμε κανένα στραμπούληγμα ….στα πρώτα μέτρα …..σκάω κάτω σαν καρπούζι φαρδύς πλατύς .Ο Τσαγκεράς δεν πρόλαβε να με πιάσει και με ρωτάει εάν είμαι καλά …οι άλλοι δρομείς με κοιτούσαν έκπληκτοι!!!! Τότε μου λέει ο Αλέκος ¨δάσκαλε που δίδασκες¨  …είσαι καλά; …χτύπησες; ……και συνεχίζουμε να τρέχουμε στο πλακόστρωτο( μούσκεμα φυσικά από το πέσιμο και τη βροχή που είχε προηγηθεί)  σκεπτόμενος ότι δεν θα μπορέσω να τρέξω τα επόμενα χιλιόμετρα ή ότι θα μπορούσα να έχω εγκατάλειψη μέσα σε 5 λεπτά …σε ποιον να το πω και ποιος να με πιστέψει …μετά από 10 λεπτά έχω τσιμπήματα στον τετρακέφαλο, έρχονται- φεύγουν ..δεν έχουν να κάνουν σχέση με το πέσιμο …χωρίς να το καταλάβω κουτσαίνω γιατί το αριστερό πόδι με ‘’τραβάει’’ .Ο Δημήτρης Μπεσίρης μου λέει ότι δεν πατάω καλά και ότι θα έχω πρόβλημα ..έτρεχε από πίσω μου και έβλεπε τα πατήματα μου… Ενημερώνω τον Αφεντουλίδη ότι δεν είμαι καλά και ότι ίσως πολύ νωρίς θα πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι μας …..φτάνω το Γιώργο Κρυστάλλη και του λέω για το πόδι …’’Θα το πατάς σωστά και ας πονάς.. δεν κάνει να κουτσαίνεις ,χαλάς τη γεωμετρία του σώματος.’’ Τον άκουσα και σε κανένα 20 λεπτό όλα καλά .Δεν με ξαναενόχλησε το πόδι! 

Μέγαρα ,βροχή και σε 5 λεπτά γίναμε παπάκια !!!!42 χιλιόμετρο αλλαγή ρούχα παπούτσια κι έφυγα καινούργιος !!!!Συμβουλή Κρυστάλλη ‘’Να βάλει ο συνοδός σου ζεστό αέρα να χτυπάει τα παπούτσια σου για να στεγνώσουν ώστε να τα έχεις ξανά όσο πιο γρήγορα μπορείς και ας έχεις και αλλά ζευγάρια’’ .Έτσι και κάναμε .Ο συνοδός μου Άγγελος Σούστας  μέσα στο αυτοκίνητο έσκασε…!!!!!!
Κόρινθος 8:42  Είμαι μια χαρά .Γενικά φέτος εάν και με λιγότερα χιλιόμετρα στα πόδια, ταλαιπωρημένος από τραυματισμό – αλλαγή πλάνου ,τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλύτερα από πέρυσι. Τουλάχιστον 2 ½  μήνες ξεκουράστηκε καλά το σώμα και τώρα μου έδινε πίσω το 100%. Μην ξεχνάμε την ξεκούραση, το σώμα την αναζητά όπως ο διψασμένος το νερό …..
Χαιρετώ  τον Απολλώνιο Γκόγκο ,τρέχω παρέα με τον Δημήτρη Μπεσίρη καμία ώρα συζητώντας  για προπονήσεις και τακτικές… μετά παρέα με τον Νορβηγό  Eivindsen Eiolf, έναν τρομερό δρομέα με παρά πολλές συμμετοχές και καμία εγκατάλειψη. Τα είπαμε για 30 λεπτά …ήμουν πολύ τυχερός.. ζούσα τον αγώνα, τον απολάμβανα μέχρι το τελευταίο βήμα, χωρίς άγχος, χωρίς το στρες της πρώτης φόρας!
 Με τον Χατζηγεωργιάδη Εμμανουήλ ήμασταν σχεδόν το μισό αγώνα μαζί. Μια μπροστά αυτός μια εγώ μια πηγαίναμε παρέα και τα λέγαμε. Τρομερές στιγμές (Μανώλη σε ευχαριστώ!!)
Μάριος Φουρνάρης .Ένας γαλήνιος δρομέας  που μου είπε να το απολαύσω όσο τίποτα το δρόμο μου προς τη Σπαρτή. Ο Μάριος έχει 24 συμμετοχές στο Σπάρταθλο …εγώ έτρεχα δίπλα του νιαουρίζοντας σαν γατάκι ….!!!!Το Σπάρταθλο πέρα από ένας μυθικός άθλος - αγώνας ΕΙΝΑΙ  ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ …Άνθρωποι όπως ο Γιάννης Κούρος , Κώστας Ρέππος,  Γιώργος Ψάϊλας, Τάκης Σκουλής, Μάριος Φουρνάρης ,Απολλώνιος Γκόγκος, Γιώργος Κρυστάλλης, Στέργιος Αναστασιάδης …και πολύ άλλοι  ΣΥΝ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ έχουν δώσει στο Σπάρταθλο μεγάλη αίγλη και ώθηση και είναι μια σχέση αμφίδρομη.

 Η κουβέντα που είχα με το  Μάριο  λειτούργησε σαν κάτι  το μαγικό… έβγαλε από μέσα μου τον εγωισμό του χρόνου που πάντα υπάρχει στο μυαλό του δρομέα ….Γιατί το Σπάρταθλο δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας …είναι ένας άθλος ….αυτά σκεφτόμουν….. Κάπνιζα 3 πακέτα Marlboro, ήμουν 100 κιλά …επίσης το Μάιο ίσα που έτρεχα δειλά 10 χιλιόμετρα και τώρα είμαι στο δρόμο προς τη Σπάρτη  για δεύτερη φορά….
Είπα 2-3 αστεία στο Μάριο,  χαμογέλασε και μου ευχήθηκε καλό δρόμο….
Πριν το 200 χιλιόμετρο  περίπου συναντάω τον Βλάχο Γιώργο, τον Κουτσιούκο Γιώργο, τον Ηλία  Καραϊωσήφ   και λίγο μετά τον  Χατζηγεωργιάδη Εμμανουήλ… αυτό ήταν!! Πηγαίναμε όλοι μαζί σε έναν αργό ρυθμό προς τη Σπάρτη .Η ταχύτητα μας ήταν πολύ αργή, αρχίσαμε να χάνουμε παρά πολύ χρόνο . Σίγουρα εκτός πλάνου  ,χάναμε χρόνο από ένα τερματισμό κοντά στις 33 ώρες .Σίγουρα μπορείς να πεις  λάθος μας αλλά κι εμείς δεν είμαστε αλάνθαστοι…. 5 Έλληνες στον Άδη όπως λέει και το ρεμπέτικο τραγούδι …..Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον  σε ένα ρυθμό που δεν βοηθούσε κανέναν …..Ένα ήταν σίγουρο, να σερνόμασταν στην άσφαλτο ή ακόμα να μπουσουλούσαμε είχαμε φτάσει στη Σπαρτή…

Οὐδεὶς ἄσφαλτος!

….σε εκείνο το σημείο και μέχρι τον τερματισμό είδα –άκουσα-σκέφτηκα  πράγματα ……που θα με βοηθήσουν παρά πολύ στο μέλλον …θα τα κρατήσω για μένα.

7. Υπάρχουν Αθλητές και αθλούμενοι…  οι ποιο επαγγελματίες και οι ποιο ερασιτέχνες…

Είμαι ακόμα αθλούμενος και ερασιτέχνης δρομέας …δεν νοιώθω Σπαρταθλητής ….μου αρέσει ο δρόμος, η πορεία και όχι ο προορισμός …πριν ξεκινήσω τον αγώνα στη Θεσσαλονίκη ετοίμασα ένα βίντεο με φωτογραφίες αθλητών και υπόκρουση το ποίημα του Καβάφη<< Ιθάκη>> … εύχομαι πάντα να είναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος γνώση και περιπέτεια.Δεν βιάζομαι να φτάσω στην Ιθάκη μου…. μου αρέσει να τρέχω…μόνο αυτό ….
Αύριο ίσως με νοιάζει να κατεβάσω χρόνους και να γίνω και εγώ ανταγωνιστικός και πιο επαγγελματίας …δεν είναι καθόλου κακό …ίσα ίσα το βρίσκω λογικό και θεμιτό . Όπως λέει και το φιλαράκι μου ο Γιάννης… ‘’το Σπάρταθλο είναι σοβαρό… εμείς όχι …’’Εμείς είμαστε ακόμη παιδιά και παιδιαρίζουμε…’’
Με παρέα   Παπακώστα και Τσαγκερα το 2012 πήραμε από τον Ολύμπιο δρόμο την πρόκριση για το Σπάρταθλο … εάν δεν είχαμε πάει παρέα δεν θα ήμασταν εδώ ‘’…το «θα» το σπείραμε και δεν φύτρωσε  ‘’…θα ήμασταν εδώ εάν δεν είχαμε πάει παρέα τότε….;;;

8. Αυτοί που δεν τα κατάφεραν φέτος…..

Είχα κάνει μια κουβέντα τον Αύγουστο ,πολύ πριν την αφετηρία του αγώνα, με τον Αφεντουλίδη Αλέκο , τον Γιάννη Παπακώστα και την  Άντζελα Τερζή ….τους είχα πει ότι ήθελα  να γράψω ένα άρθρο για αυτούς που κάνουν την προσπάθεια - σκληρή δουλειά - προπόνηση και δεν τα καταφέρνουν να τερματίσουν …πόσο σκληρό είναι και πόσο άδικο ...όπως φυσικά σκληρή και άδικη είναι και η ίδια η ζωή πολλές φορές !Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα μεγάλο σχολείο για όλους εμάς που μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη και τις ατυχίες τους, έτσι ώστε να γίνουμε καλύτεροι .Έχω πολλά να πω αλλά θα έχει και συνέχεια αυτό το θέμα…
Στις βραδινές προπονήσεις που κάναμε παρέα  με το Γιώργο Κρυστάλλη επάνω στο οροπέδιο Χορτιάτη  μου έλεγε ότι όλοι οι αθλητές που βρίσκονται στην αφετηρία έχουν την ικανότητα να κάνουν αυτά τα χιλιόμετρα αλλά είναι πολύ-παραγοντικό το θέμα τερματισμός.
Άλλο κεφάλαιο κι αυτός πάλι …ο λόγος για το Γιώργο  Κρυστάλλη  ….ό,τι και να γράψω είναι λίγο …..10 συνεχόμενοι  τερματισμοί !!!!.…θα πω μόνο αυτό …Όταν έτρεχε ο Γιώργος από το 2003 Σπάρταθλο εμείς δεν ξέραμε καν τη λέξη…. ειδικά η Θεσσαλονίκη είναι τυχερή που έχει αυτόν τον άνθρωπο εδώ!

9. Το Άγαλμα και η Υπόσχεση!  

Πριν την κατηφόρα για Σπάρτη  είδα τον Παπακώστα μαζί με το Νικηφόρο…. ήταν εκτός αγώνα .Ο φίλος μου, <<ο αδελφός …συν-δρομέας>> Γιάννης Παπακώστας με έκανε να νοιώσω χάλια …ένα ήταν σίγουρο και έτσι έγινε …δεν μπορούσα να χαρώ τίποτα ….Στο μυαλό μου μόνο η σημαία…. Τρέχαμε μαζί με τον Ηλία  Καραϊωσήφ προς τον τελευταίο σταθμό. Σταματάω να πάρω τη σημαία …..τώρα κυματίζει στην πλάτη μου ….ο κόσμος  χειροκροτεί, βουρκώνω ….φτάνω στον  τερματισμό μαζί με τον Ηλία ….  

Ο χρόνος έγραψε 34:50:59…. Γυρνώ στο Νικηφόρο με κοιτάζει και φωνάζω προς όλο το κόσμο ‘’ΓΙΑ ΤΟ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΚΟΥΝΑΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ!!!!’’

                Η σημαία που μου έδωσε ο Γιάννης Παπακώστας κυμάτιζε στη Σπάρτη …είχα κάνει την υπόσχεση  και το χρέος μου  πραγματικότητα ….τίμησα το φίλο μου με το λόγο μου και τη πράξη μου ….γιατί για μένα ο λόγος μετράει….  
                                                Για το φίλο μου Γιάννη Παπακώστα !

ΥΓ: …..όσα δεν φτάνει η αλεπού ….προπονείται σκληρά και τα φτάνει…… (Αθανασιάδης)


Εκτός από όλους τους φίλους και συναθλητές μου, θα ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον συνοδό και φίλο μου Άγγελο Σούστα ως το άλλο 50% της ομάδας μας και την αδερφή μου  Έλλη Αθανασιάδου  που βρήκε χορηγό τα Mikel Coffee  ώστε να υπάρχει μια οικονομική ανάσα!
                                                                                    
                                                                      Αθανασιάδης Σταύρος